zaterdag 11 december 2010

On hold

Woorden glijden voorbij, gebeurtenissen zie ik in gevoelsbeeld langzaam voor mijn oog zweven.
Twee nieuwe levens zijn er geboren , wondertjes die in meer of mindere mate vele harten openen.
Pijn zie ik in mijn ogen als ik in de spiegel kijk, ik huil.


Ik mis mijn zusters, mijn ziele zusters. 
Het is pijnlijk om te beseffen dat sommige relaties veranderen, van je verwijderen en je ontgroeien.
Afscheid nemen van zoals het was, tuimelt in een leegte die de voorbode is van nieuwe gebeurtenissen, relaties en beloftes.
Het is de leegte die ik nu wel zou moeten kennen om haar gretig te kunnen omarmen.
Leegte met pijn en eenzaamheid wachtend om de nieuwe beloftes in te vullen .
Soms wacht ik stil, andere keren ongeduldig.


Mijn gewondheid sleep ik mee.
Ik vecht tegen de wetenschap dat het onnatuurlijk voor mij is om zo weinig voedend te kunnen relateren. Ik wil weer stralen, vrij zijn, inspireren, uitdagen en geprikkeld worden.
Mijn vleugels zijn zwaar en zelf denkbaar gekortwiekt.
Mijn lam geslagenheid wil ik afwerpen en kan alleen voelbaar worden waargenomen door het aan gaan van mijn pijn.


Wie ben ik in dit grote geheel.
Waar liggen mijn uitdagingen in de saaiheid van de zo normaal gekleurde dagelijkse dag.
Die eenzaamheid is killing soms, hoe graag ik ook met humor zou willen smijten, het maakt me woedend omdat er geen klankbord is in het moment.
Door weer te mogen verlangen naar gelijkwaardige gesprekspartners, zielvoedende vriendschappen, kwaliteiten in de wereld zetten, komt tegelijk de pijn van de afwezigheid daarvan.


Dus ik verlang weer, voorzichtig, nog niet voluit.
Mijn tranen spoelen de pijn weg en langzaam vind ik mijn puurheid en vergeten kracht terug.
Mijn stem wacht op de zaligmakende expressie die me zo levend maakt.
Alleen ik kan mezelf gelukkig maken.