donderdag 25 november 2010

Staaldraad

Rijdend in mijn auto, -zoals je weet de personal office van de werkende vrouw, besef ik me plotseling dat ik weet hoe ik me voel. Het voor me zie zelfs. 

Ik weet nu hoe het voelt als je tegen een nervous breakdown aanzit, of, hell no way; een burn-out. Een VET taboe kan je wel zeggen. 
Het voelt alsof er een strak gespannen draad van staal in mij zit. Zo heftig strak, dat je er op kan wachten tot ie met een mega zwiep kapot knalt. 
Ik zie het voor me als ik rijd, mijn staaldraad knalt ongenadig tegen wat dan ook aan. 
Het interesseert me op dat moment even niet wat de gevolgen kunnen zijn. 
Okay, ongeluk; eruit komend met een gebroken been, why not? Gewoon 6 weken plat liggen, dat lijkt me wel wat. Dan kan ik werkelijk zichtbaar niets. 
Nu ben ik zo vreselijk debiel moe, dat ik van die gespannen veer in me niet kan slapen. 
Een comateuze slaap van 11 uur wil ik, meer niet. Die winterslaap vervalt, ik wil s 'ochtends de verliefde blik van Bo niet missen als ie slissend;' mama hi' zegt. Of de hele zachte ochtendknuffel van de meisjes als ze eigenlijk nog half slapend zijn. Die zijn helend voor je ziel.
Ik merk dat ik niet meer kan, ik moet een boek achterhalen voor mijn zoon voor zijn boek bespreking en ik weet echt de titel niet meer. For love of zoiets, weet ik veel. 
Man in boekzaak 1 weigert mee te denken, vrouw in de boekenzaak nr. 2 denkt mee en vind het; ik herken het aan het plaatje. Moet besteld worden, fuck. 
Ik rijd naar de kringloopwinkel, omdat ik vrees dat ik het boek in een tas heb gestopt, na een aanval van opruimwoede. De man kijkt me glazig aan, die weet helemaal niets en is al helemaal niet van plan om waar dan ook over mee te denken, afgezien van het feit of ie dat überhaupt wel kan. 
Als ik me wederom naar de auto sleep, zit ik op mijn tandvlees. Werkelijk woedend van onmacht door het totaal ontbrekende energielevel, zeg maar NUL, rijd ik met een meedogenloze killersblik door de stad. IK KAN NIET MEER, dit trek ik niet; kan ik alleen maar denken. Rot op allemaal. Toch moet ik mijn kop erbij houden; Bo zit zingend achterin de auto. 
Als ik tierend thuiskom, nadat ik ontdek dat de trut van de boekenwinkel mij het verkeerde telefoonnummer heeft gegeven en ik 008 what-ever heb gebeld en niet meer weet hoe die klote boekenwinkel heet. 
Noah ziet het aan en zegt; 'Mama, ze denken dat je heel agressief tegen ze bent, dan helpen ze je niet' Ik zet voor het effect nog even extra hysterie aan; we moeten er beide om lachen. 
God, op dat moment ben ik trots op mijn zoon. Hij heeft geleerd dat ik alleen mijn lading kwijt moet, het niet tegen hem gericht is en glijd niet mee in mijn emotie. Hij confronteert me rustig op mijn gedrag, dat wordt een leuke man; zeker weten. 
Als we boven zitten op No's opnieuw ingerichte grotere kamer (ik heb namelijk een mega chill stoel voor hem gescoord) zie ik opeens dat boek liggen onder een blad met schroeven. 
Sjeeeezus, wat een klote-kutdag. 


woensdag 24 november 2010

Kopje onder

Mijn hoofd zou leeg moeten zijn, maar elke keer verwacht ik weer die klap. 
Die klap in mijn gezicht van onrecht, het vertrappen van mijn kwetsbaarheid, alsof dat gewoon wijd open ligt en grenzeloos geschonden mag worden. 
Het doet extra pijn omdat ik mij wel degelijk verbonden voelde met de ander. 
Ik ben niet gehoord in het aangeven van mijn grenzen, zowel letterlijk in de mannelijke als in de vrouwelijke vorm. Hoe duidelijk moet je zijn? 
Ik wil mijn verfijning niet opgeven, of mijn afstemming, al heb ik de fout gemaakt dat ik dat bij anderen ook verwacht. 
Toch voelt het goed dat ik opgekomen ben voor mezelf, nu kan staan voor mijn grenzen. 
Dit maal is mijn woede verlaat groot, omdat ik mij vol vanuit mijn hart gegeven heb. 
Ik ben even volledig uit balans en worstel met onmachtig zijn, met ongeloof en emotioneel uitgeput zijn. 
De stilte en de leegte is nu mijn vriendin en ik omhels haar zacht, ook al trekt het dagelijks leven hard aan me. 
Mijn kinderen helpen me daarbij, ik zie de kwetsbaarheid van het leven in ze en de vreugde. 
De vrouw in mij wil verder, sprankelend en levenslustig, verbaasd over de lege tank. 
De jonge Mos wil spelen en baalt dat ze zo veel moet slapen, wie heeft dat bedacht? 
En dat kleine meisje is weerbarstig, gekwetst, schrikachtig en eist veiligheid. 
In mijn dromen rijd ik weer op mijn paard, soms moe, achter de rug van de grote krijger, soms wild van woede, maar altijd vrij. 
Los, op de energie van vrijheid. 

20 mei, 15:41

Christmas spirit in the air

Stil is het buiten, de sneeuw reflecteert het licht en dempt het geluid, resoneert naar binnen, glijd door in mijn huis en ik voel mijn eigen stilte. 
Deze stilte heb ik nodig om te voelen wat er binnenin mij afspeelt. 
De grote ster vol belofte van een grote Geest die lang geleden is geboren, is voelbaar en vergroot de gevoelens binnenin mij. 

Elk leven dat er voor mij toe doet, is mij dierbaar, nooit vanzelfsprekend en elk leven is kwetsbaar, belangrijk om aandacht aan te schenken, lief te hebben en te waarderen. 

God, ik heb me verstikt gevoeld; ik wil niet mijn leven anders leven, geen druk voelen om te veranderen van wie dan ook; het laat me naar adem snakken. 
Het maakt dat ik me los wil rukken, verlangend naar space en ruimte voor mijn geest, gedachtes en gevoelens. 

Alleen als je iets toe te voegen hebt, vanuit respect en liefde, vanuit onvoorwaardelijkheid, vanuit autonomiteit, vanuit een mooi sterk en stevig neergezet leven. Zo veel ruimte in je hart hebt en inzicht dat je mij kan laten zijn om wie ik ben. 
Dat je kan voelen waar ik zit, dat je het lef hebt om door mijn 'sterk' zijn heen te kijken. 
Dan pas hoef ik niet langer alleen te schuilen. 

Ik ga je het niet meer leren, niet als je mijn geliefde wilt zijn, ik ga je het niet voor leven, omdat ik dan nooit meer vrij zal zijn. 

Ik omhels, omarm en geniet van al het leven wat mij boeit en raakt. 
Ik beroer elk leven waar mijn hart van open gaat. 
Ik geef me volledig over als ik totaal vrij kan zijn. 
Laat het uit je hoofd om mij te vangen, ik verdwijn. 

De sneeuw dwarrelt zacht en langzaam naar beneden. 
Als ik mijn hand ophoud voel ik haar zacht smelten op mijn hand. 
Ik lik aan de sneeuw en lach; 
ow yeah; 
just like sugarpops. 
Fuck it, het is Christmas. 

22 dec 2009, 11:40

I gave up dreaming for a while...

Hoe dringend is het leven aan mij verbonden, ik zie het elke dag in de ogen van Bo, Kier, No en Storm. 

De skills die ik nodig heb om mijn twee bedrijven soepel te laten lopen; geven me een kick, houden me scherp, verbaas me soms elke dag dat ik het kan. 
Slippers maak ik ook, blijf zaken vergeten, timmer ze nog niet goed dicht. Naïef in sommige zaken, leer bij, glijd uit en sta weer op. 
Recent weer opnieuw voorbijgaand aan mijn eigen intuïtie, mijn eigen waarheid. Knallend in zoveel gevoelens, dat ik totaal niet de tijd neem. 
Zacht en rustig zou ik de tijd moeten nemen om afgestemd op mijn gevoelens de dingen laat gebeuren. 
Dacht zelfs dat ik die mogelijkheid niet had. 
Ik besef me dat het precies komt, zo precies, dat het belachelijk lijkt, bespottelijk nauwkeurig, bang dat ik teveel tijd vraag, toch tegelijkertijd wetend dat het moment van afhaken zou komen op het moment dat ik te snel geef. De mogelijkheid om het niet te willen stond ik mezelf niet eens toe, geven is niet vanzelfsprekend; ook niet als je hart wijd open staat. 
Afscheid was daar op het moment dat ik te snel ging, de pijn van dat besef volgend op het voorbijgaande moment. Hoopvol mijn eigen waarheid verdringend; wachtend op de naakte waarheid, de bevestiging. 
So I gave up dreaming for a while. 
Mijn dromen zijn mijn veilige haven. 
Daar waar alles mogelijk is; waar ik kan schuilen, daar is de plek waar ik er toe doe, waar liefde is, adoratie, word ik opgetild, vastgehouden en geprezen. 
Hier in real life houdt Bo me met beide benen op de grond. 
De laatste tijd wil ik los zijn, vrij, bevrijd van het moederschap. 
Ik deal er mee, maar smacht naar alleen vrouw zijn, vrij van dagelijkse verplichtingen. 
Laat me man zijn, af en toe een weekendje zorgen, gaan voor mijn ontwikkeling, zaken straight, rond en duidelijk nemen zoals ze zijn. 
Als vrouw weet ik het pad van leven-dood-leven, hoe dat raakt in ieders leven. 
Ik wil onwetend zijn, dom, oppervlakkig. 
Geef me mijn wilde paard en ik jaag, ik krijg. 
Zo gevoelig zijn, zo onbeduidend machtig onderdeel zijn van het Geheel doet pijn. 
Ik wil het allemaal niet voelen. 
Zo puur voelen elke dag lijkt bijna niet te doen, mijn hart afsluiten is geen mogelijkheid meer, mijn innerlijk weten weet teveel. 
Mijn tranen verzachten de diepe pijn. 
Ik deal er mee. 

22 okt 2009, 12:59

Het kleine meisje met de rode laarsjes

Ze staat daar 
met haar rode laarsjes in de plas. 
Haar haartjes nat van de regen, 
verloren, als bevroren. 
Haar voetje weet waar ze heen moet, 
maar ze durft niet. 
Dat voetje is lastig en vervelend, 
ze stampt van woede in de plas. 
Ze weet dat niemand haar gelooft, 
ook al smeken haar ogen; 
want ze weet de woorden niet. 
Weg is de vertrouwde binnenwereld, 
haar eigen waarheid verloren, 
met de schuld en de schrik. 
Angstig verlangt ze naar huis, 
of een plek waar ze haar waarheid kunnen zien. 
Papa is dood, 
opa kan niet vechten. 
Bevend van woede staat ze stijf 
en dwingt zich stil. 
Ze weet maar één plek 
waar ze kan schuilen. 
Haar geheime droomwereld 
ook al is ze daar alleen, 
alles kan gebeuren. 
Haar voetje weet ook daar de weg. 
Ze lacht 
en huppelend stapt ze er in. 

5 sep 2009, 13:26

Woman

Nu kan ik beginnen een paar namen te geven aan de vrouw die ik wilde zijn maar niet kon zien.
Ze is mooi en trots en sterk en vrij, grappig en vriendelijk en een beetje gek. 
Ze heeft een geweldig gevoel voor humor. 
Ze is kwetsbaar en eerlijk en sensueel. 
Ze geniet volop van zichzelf, van het leven, van ontdekkingen, van de wind in haar haren. 
Ze is dronken van de geur van het leven zelf. 
Ze wacht niet. 
Ze verandert. 
Ze wordt weerspiegeld in een berg, in een rivier, in een wild paard, in de schoonheid van een bloem, in de bladeren die warrelen en ritselen in de wind, in de sterren in de nacht, in de geur van een wilde roos. 
Ze schenkt leven en ze vernietigt. 
Ze is niet dezelfde als de laatste keer dat je haar zag. 
Ze is mysterieus, ze kan niet onder controle worden gehouden, ze glipt tussen je vingers. 
Als je denkt dat je weet wie ze is, verdwijnt ze. 
En ze is prachtig en ik buig voor haar. 

31 juli 2009, 12:55

The good red road

Mijn hart is weer open geknald, inherent aan gebeurtenissen of personen. De energie die dringend omhoog kwam heb ik omhelst, zij het met angst. 
Alles kan ik weer voelen. Echt letterlijk, de pijn die door het televisiescherm komt, de ondeugende lach van een kindje op de fiets als herkenbare levenslust, een liefdevolle aanraking tussen geliefden, die hele specifieke stille liefdeslach laat zien, als een heerlijk energie golflijntje, maar ook soms de diepe eenzaamheid, stille verlatenheid. Het komt soms als ik kijk naar een voet die niet gekoesterd wordt. Opeens een lege blik zie vol met pijn en angst, die zomaar naar binnen komt, alleen om het feit dat ik m kan voelen. En de pijn van de ander me overrompelt en ik bij tijde niets anders kan dan meehuilen en meevoelen. 
De onmacht van velen die zich niet durven te verbinden, het is ondraaglijk soms. 
Het spel wat er gespeeld wordt, via computerschermen, foons en andere vierkante dingen, in een andere wereld waarin het lijkt alsof je afgeschermd bent van het gevoel van de ander, zonder dat er verantwoordelijkheid hoeft te worden genomen. 
Leven met een open hart in de wereld van nu, ervaar ik als een zegen en een vloek. 
Alle liefde die ik voel omarm ik en die stuwt me voort naar het leven Zelf waar ik zo van houd. 
Helaas is het gekoppeld aan pijn en teleurstellingen, waar ik opnieuw mee deal. 
Ik heb echt geprobeerd om mijn hart af te schermen, maar daar draai ik in vast. Het is alsof ik mijn eigen waarheid ontken. 
En ik besef me dat ik begrijp waarom ik alleen ben. 
Er wordt me vaak gevraagd; 'Waarom ben je alleen? Je bent zo'n mooie vrouw, hebben ze stront in hun ogen? What's de catch?'. Die is er niet. 
Velen willen proeven aan het vuur van de liefde, maar niet te dicht op de huid, ze willen niet daar op die plek waar het de diepte in gaat. Het is gevaarlijk, je zal ook je eigen pijn moeten voelen, je kwetsbaarheid en je angsten. Niet langer wordt er geloofd dat je kan leven in vrijheid met een ander. 
Argwanend wordt mijn openheid en warmte ontvangen soms, mijn God, het is alsof ik niet langer van deze tijd ben. Vechtend voor mijn geluk en mijn levenstroom sta ik voor mijzelf en mijn gezin. Krachtig en meestal vol goede moed, maar het vechten tegen al die angsten ondermijnt ook wel eens het lef om mijn hart open te houden. 
En ik kan alleen maar tegen mezelf zeggen; vergeef me, ik ben soms moe van het strijden, ik wil niet zo vaak afgeschermd tegemoet getreden worden, pijnlijk beseffen dat mijn 'good red road' zo anders is en alleen. 

Deze zomer zou ik weg willen gaan, naar een plek in de zon, ver weg. Waar het als vanzelfsprekend is om met een open hart te leven, waar je gevoelens welkom zijn, zonder reserves of terughoudendheid. 
Waar ik warm ontvangen wordt met Bo, opgenomen in de familie en ik werkelijk mezelf niet langer hoef af te schermen. 

In de realiteit zoek ik opnieuw een balans en bid dat mijn hart open mag blijven dit keer, dwars door alles heen. Ik bid om kracht om mijn eigen levenslust en levenskracht niet langer af te wijzen en wijsheid om er zorgvuldig en liefdevol mee om te gaan. 

 
23 juli 2009, 13:15

Changing the wishinglist

Grote verlangens, kleine verlangens; het kán veranderen, weet je. Tot mijn grote verbazing merk ik dat ik geen verkering meer wil, laat staan een relatie. Tot mijn grote voldoening moet ik constateren dat ik eigenlijk VET gelukkig ben zo. 
De wens; VRIEND, is niet meer zo van toepassing. 
Hoogste tijd dus om mijn verlanglijstje eens bij te stellen. 

Wenslijst: 
Een sexy klusjesman. 
Natuurlijk klus ik het liefst zelf. Maar aangezien ik daar geen tijd meer voor heb, wil ik zo eentje met gouden handjes. Ik weet ook wel dat ie altijd bezet zijn, zowel door een vriendin als wel door andere klanten. Maar wat is nou lekkerder dan thuis komen en merken dat je rotklus onder handen is van een sexy klusjesman; niet slecht. Zorgen dat ik genoeg koffie en lekker bier in huis heb. 

Een afwasmachine. 
Dat vind ik zelf een heel bescheiden wens; ik haat afwassen. Op de een of andere manier vervaagt de ingestelde regel dat de kinderen moeten afwassen. Of nog erger; er wordt elke dag heftig ruzie over gemaakt, wie er nu moet afwassen. Dan doe ik het liever zelf; gaat sneller, niet leuker. Dan maak ik wel lekker een nieuwe lijst met wie de afwasmachine moet in- en uitruimen. Nee; geen discussie mogelijk. 

Een minnaar. 
Topprioriteit natuurlijk. Het leuke is dat de minnaar heel goed weet dat je prima in staat bent om je 4 accessoires (lees 4 kids) zelf op te voeden. Dat is niet het geval als je in de categorie Vriend terecht komt. Meer tijd om totaal vrouw te zijn, zonder storende factoren. Voorwaarde is wel dat ik een warme en lieve minnaar wil, die weet wat ie doet. Die niet wegrent voor opkomende emoties. Let wel; IN HET MOMENT. Ik beloof dat ik daar niet blond meer in zal zijn. 

Een ph. 
Deze ph (personal-homo) zal ik delen met mijn inwonende vriendinnetje voor het shoppen. We willen een echte valse nicht; die trendvolgend is, met stijl; zij het ingetogen. We willen geen volksdebielen op sleeptouw. 

Het grote huis, schip met geld (yeah, yeah) komt wel of niet, doet er niet meer toe eigenlijk. 
Grote jongen die werkelijk iets toe te voegen heeft. 
Laat ik wel duidelijk zijn; het MAG, maar het hoeft niet meer. 
Ik ben VET happy. 

 
11 juni 2009, 16:33

Ik herken je in zijn blik

Ik herken je in zijn blik. 
Die woorden raken me, het gaat over Bo en mij. 

Gisteren leefde even opnieuw het verleden, het was als wakker schudden; emotioneel raasde er van alles door me heen. 
De lijnen die je verbinden met anderen zijn verwonderlijk, of het nu energetische, liefdes of bloedbandlijnen zijn, soms is het onverwacht sterk. 
Ik voelde zijn shock gister, zijn onmacht en woede. 
In mijn ogen liepen er twee beelden door elkaar, die van de liefde en die van de hardheid. 
Die tweeheid zie ik niet langer in hem, wat er over blijft is onmacht. 

Boaz leeft in pure onschuld en onwetendheid nog, alleen gevoelscontact bindt hem met anderen. Het is puur, mooi en sterk gebonden. Ik kan hem voelen en laten voelen dat ie geliefd is. 
Vol vertrouwen bouw ik aan mijn en zijn toekomst, evenals die van de andere kinderen. 
Het geeft me zelfvertrouwen en ik voel me steeds minder onbeschermd. 

In zijn blik ligt een stuk van mij. 

10 mei 2009, 12:42

Ook en ook

Mijn gevoelsbeeld begint zo; de zon brandt en het zand is heet onder mijn blote voeten, ik wacht; ik weet dat ie komt. Verlangend en dringend heb ik zijn naam meegegeven aan de wind. Voordat mijn blik hem vangt voel ik hem met mijn senses naderen, er is maar een manier om meegenomen te worden. Deze krijger is sterk, trots, manlijk en wetend, in zijn ogen is zowel kracht, dood en liefde te zien. Met zijn blik vertelt hij me zonder woorden dat ie me gehoord heeft en dat het goed is. Hij tilt me op en ik glijd vertrouwt achter op zijn paard. Als ik tegen zijn rug aan leun zucht ik diep, ik ben in heel mijn wezen moegestreden. Zijn rug is sterk , zijn geur vertrouwt, mijn benen voelen hem en zijn paard, met al mijn energie in mijn handen voel ik zacht zijn huid en ik ,ik leun alleen maar. Ik hoef even niet te weten waar we heen gaan, noch vooruit te kijken; ik laat me meevoeren en laat mijn stille tranen de vrije loop.
Hij geeft mij kracht, ik geef hem zachtheid.

Denk je nou echt dat ik een man mij zo laat meenemen? Echt niet, flikker op, zou ik tegen hem zeggen; ik bepaal zelf wel waar ik heen ga. Mijn pad is de mijne.
En toch, als ik me soms zo kwetsbaar voel, komt dit gevoelsbeeld in me op. Hoe graag zou ik me niet willen overgeven aan de juiste man, die het vertrouwen en het lef heeft om te geven en ontvangen. Die dat moment kan pakken en me kracht geeft, net zolang tot ik weer sta te springen om op eigen kracht verder te gaan, de twinkeling terug is in mijn ogen en ik klaar ben om zelf beroering te veroorzaken, alles wat maar leven brengt en geeft.
Maar alleen in wederzijdse gelijkwaardigheid wil ik dit.
For now, zou alleen al een lekkere zoenpartij heel erg welkom zijn en waan ik me vaak in tongland, daar zijn overvloedig veel leuke mannen, hahaa.
 17 april  2009

Daar gebeurd het

Mijn keukentafel is een bijzonder plek aan het worden in mijn huis. Aan het kleine tafeltje met de krukjes worden hele gesprekken gevoerd; intieme gesprekken vanuit het hart met mijn lieve inwonende vriendin; er worden plannen gemaakt, regeldingen besproken, roddels verteld, emotionele uitbarstingen ter plekke gevolgd. De favoriete plek om koffie te drinken en wordt er driftig gerookt bij het open raam als het nodig is.
Het uitzicht op het parkje is geruststellend afwisselend met de seizoenen. Daar overpeins ik mijn gevoelens en gedachten in de vroege ochtend, als Mimi de poes langs mijn benen strijkt. De bomen zijn stille getuigen, het groen licht op en de kleuren worden intenser als soms de energie even verschuift.
Er vinden nieuwe onverwachte ontmoetingen plaats, er worden nieuwe vriendschappen gesloten, oude hersteld, matches gemaakt, er wordt gelachen op die kleine warme plek in mijn huis. Er wordt zelfs wel eens afgeluisterd bij het raam in de nacht en is de desbetreffende persoon verbaasd over de diepte en oprechtheid van onze gesprekken.
Het is de plek waar Boaz voor het eerst enthousiast met zijn handjes op de tafel slaat terwijl hij verrukt is over het bloemetjespatroon, waar ik met de kinderen hele gesprekken heb, over wat we leuk vinden, wat ons raakt en beweegt. Er worden ruzies`bijgelegd, bij de tafel gehangen om door te kletsen terwijl de ander aan het koken is.
De kinderen weten dat het onze plek is; dat daar heel veel gebeurd en rommelen rond in het huis; weten het tafeltje te vinden als er wat gebeurd.
Het is de favoriete plek om relaties te bespreken, om tot nieuwe inzichten te komen, waar geluisterd en meegeleefd wordt.
Mijn vrienden kennen deze warme kleine plek, het is als een kleine ruimte binnen het grote warme huis, verbonden met de wereld waarin je je beweegt. Iedereen die een open hart heeft is welkom aan mijn keukentafeltje.
Daar gebeurd het. 
 
 5 maart 2009

Monddood

Het is wederom een harde klap in mijn gezicht.
Mijn zoon heeft zijn vader verteld dat hij meer bij hem wil wonen. Als mijn ex mij dat verteld, reageer ik vanuit mijn hart en vraag hem of mijn zoon niet voor de helft bij hem kan wonen. Hij reageert direct met nee en het bekende liedje; werk, geen geld, geen tijd.
Verbluft schakel ik door en doe wat ik altijd doe en deed; een oplossing aandragen en de harde waarheid opvangen.
Direct zie ik mijn ex opveren en zich belangrijker voelen, en ik, ik voel me leeg en onbetekenender worden.

In de dagen daarna val ik in dat oude bekende donkere gat, daar waar ik zolang in heb gezeten tijdens mijn huwelijk.
Ik voel me leeg gezogen, weggeworpen, er niets toe doen, mijn leven en het leven wat ik geschonken heb doet er niet toe, is het niet waard om voor te vechten.
De kinderen bewegen met me mee, ze pakken direct de onderlaag van donkerte op.

Noah slaat om zich heen, Kyra trekt zich stil en schuldbewust terug in haar zelf en Storm is uitzinnig van woede, omdat ze niet begrijpt waar die pijn binnenin haar vandaan komt.
Mijn hart doet verschrikkelijk pijn omdat ik besef dat dat de reden is waarom ik bij mijn ex ben weggegaan.
Als ik hem er later op aanspreek; dat ik niet begrijp waarom hij mij dat überhaupt verteld als hij de wens van zijn zoon niet wil honoreren, ik kan er niets mee.
Dan zegt hij letterlijk dat er niets in zijn leven is waar hij vanuit zijn hart JA tegen kan zeggen.

Als ik terug rijd in de kleine bescherming van mijn auto doet mijn hart verschrikkelijk pijn en schreeuw ik machteloos tegen de anonieme uitgestrektheid van de snelweg.
Hoe kan je dat als man en vader zeggen.
Hoe moet ik dit in godsnaam mijn kinderen uitleggen, terwijl ik de diepe pijn in mijn buik en hart in hen weerspiegeld zie.
Het is een bittere pil om te aanvaarden, ik kan hun pijn niet wegnemen, ik kan er alleen maar met heel mijn hart voor hun zijn.
Hoelang heb ik niet tegen deze nietsontziende waarheid gestreden. Eerst onwetend, toen hoopvol, later bitter doorvechtend en uiteindelijk in wanhoop opgevend.

Leven vanuit mijn hart heeft een grote aantrekking op degenen die het niet durven, kunnen of willen.
Zij koesteren en laven zich aan mijn onvoorwaardelijke liefde en ondersteuning, vullen zich, voelen zich belangrijker worden en laten me leeg en onbetekenend achter.
Vanuit de diepte van hun ziel kunnen zij het licht van de liefde niet verdragen.
Ik wil mezelf er niet tegen wapenen, maar ik laat ook niet langer mijn licht afpakken zodat de ander een beetje kan stralen.
Ik laat me niet langer monddood maken, ik vang niet langer het onvermogen van deze man en anderen op, hoe eenzaam en pijnlijk het ook is soms.
Ik blijf volmondig met heel mijn hart JA zeggen tegen de liefde, het leven en mijn kinderen.

 
17 februari 2009

Stil

Stil
herinner ik mij
hoe huid voelt
honger naar tastzin
drijft me ver weg
in beelden
opnames van stille momenten
vurige passie
tijdloze momenten
heldere indringende kleuren
opengaande harten
naakte waarheid
en dolzinnige vreugde
meisje, jonge vrouw, volwassene ineen
vrij van geest
verdrinkend in huid en tastzin
volop levenslust
barstend van energie
ze is nog in me
niet langer gewoon voor de geef
wachtend vol honger
om te inspireren en uit te dagen
afgestemd op mind en ziel
ik beweeg vooruit en achteruit in geest
beelden glijden voorbij
zachte liefde energie
golft mee, deint mee
heelt mijn verlangen
vol belofte 
4 februari  2009


Verlangen

Ik ben murw en moe wakker geworden; mijn ogen zijn dof en de sprankeling van binnenuit is verdwenen. Het maakt me ongelukkig om mezelf zo te zien.
In het licht van de dag probeer ik de donkerte van me af te schudden. In mijn slaap klem ik mijn handen stevig tegen mijn benen, mijn kiezen houd ik op elkaar. Mijn lichaam houdt s' nachts letterlijk mijn expressie gevangen. Ik kijk naar mijn zoon; zijn handen wapperen door de lucht, vertellen hele verhalen; het is het eerste wat hij doet als hij wakker wordt. Ik kan de expressie in zijn handen zien en met een enorme drive ontdekt hij de wereld met zijn tastzin. Ik zie al zijn ervaringen door zijn lijfje gaan, het is puur en heerlijk om naar te kijken.
Mijn tranen vloeien als ik bemerk dat ik niet durf te verlangen; verlangen naar een liefdevolle relatie en een zielvoedende baan.
Ik kan me niet meer verschuilen achter een klote huwelijk en een onbereidwillige man. Mijn vrouwenhart zet ik opnieuw in de wacht.
Er zijn maar weinig vrouwen die moeder en minnares zijn van de vader van hun kind. Er zijn ook maar weinig mannen die vader en minnaar zijn van de vrouw die hun kind heeft gebaard. Er zijn überhaupt maar enkelingen die echt het ouderschap verenigen met hun sensualiteit.
Dit is een hels stuk, vooral als je zo diep van binnen oermoeder bent. Als de vrouwenlijn in je familie zich van nature opoffert voor hun gezin.
Toch wil ik het; opnieuw verlangen vanuit mijn vrouwenhart; volop mijn expressie uiten, mijn energie laten stromen, beminnen en schoonheid creëren; maar vooral mijn kwaliteiten in de wereld zetten.
Ik heb geen man naast me staan die zorgt voor een dak boven het hoofd van mijn gezin. Ik zal zelf moeten jagen en de buit binnen slepen, ik wil zelf de wereld ontdekken en in die vreugde en vrijheid mijn kleine wereld veilig stellen, mijn ziel voeden.
Deze krachttoer staart me in mijn gezicht.
Door mijn zoon krijg ik opnieuw de kans om mijn vrouwenhart te verenigen met mijn moederhart. Ik wil niet alleen moeder zijn, maar ook een sensuele vrouw, die aantrekkelijk is in haar stralen en een verschil maakt in de wereld; werkelijk leeft vanuit haar hart, lichaam, ziel en geest.
Het begin van dit alles is verlangen; puur en ongeremd; duizelig en gelukkig worden van alle mogelijkheden.

Heel zacht en voorzichtig laat ik mijn verlangen vanuit mijn hart toe, ondanks de kans dat ik ook daarop zal worden afgewezen door mijn familie, misschien geen man kan vinden die het aandurft; want mijn verlangen is groot, wild en ongeremd.

9 jan 2009


Zo 2008

Terug kijkend naar het afgelopen jaar val ik stil in verwondering.
Wat een jaar, wat een totale omwenteling in mijn leven. Hoge pieken van emoties en gevoelens, diepe dalen wat eenzaamheid betreft, angst overwonnen om toch met heel mijn hart te kiezen voor een nieuw leven. Boaz. Hij heeft met volle overgave gekozen voor zijn leven en geniet er ook met volle overgave van, wat een geschenk.
Hij raakt niet alleen mijn gezin aan met zijn liefde, maar ook anderen; hij opent vele harten en ik ben niet eens verwonderd. Ik wist het, ik wist dat hij dat zou doen.

Mijn zwangerschap was zacht en liefdevol, stil gelukkig, uitbundig overborrelend van levensvreugde. Opnieuw fantastisch sprankelend in het dragen van Bo, mijn lichaam was top, ongelofelijk hoe ik er van genoten heb. Dit was mijn gelukkigste zwangerschap, tot grote vreugde en verwondering van anderen. Liefde en steun uit onverwachte hoeken en nog steeds; ik ben gezegend met zoveel lieve vrienden en vriendinnen.
Maar ook was er veel afkeuring , doodzwijgen, onbegrip en afhakende vriendschappen.

Deze keuze heeft me gesterkt en trots gemaakt; ik kan het helemaal alleen. Sterker nog; mijn leven is niet krapper geworden; wat ik vreesde; maar ruimer. Voller ja, haha, dat beslist, maar met zoveel meer liefde.

Het klopt met wie ik ben, er zullen nog meer omwentelingen komen, ik ben niet langer bang, ik heb mijn lef en sprankelende zelf terug gevonden en ren, omarm, bespring mijn leven met een open hart. 
 
29 dec 2008



Je handen

Wat heb ik met handen? Mannenhanden wel te verstaan, maar ook die van vrouwen en kinderen. Ze raken me; ik kan zien wie je bent, hoe je bent vanuit je kern als ik je handen zie.

De handen van mijn favoriete opa kan ik zo voor je uittekenen. Als kind deed ik niets liever dan zijn handen aanraken en er mee te spelen. Zijn kromme duim, zijn zachte vel met blauw doorschijnende opstaande aderen die ik indrukte. Het duurde even voor die dan weer terug in vorm kwam, fascinerend vond ik het. Ik zat stil op zijn schoot; hij liet mij rustig begaan; we praatten zonder woorden in gevoel.

En heel af en toe zijn er een paar handen die me diep raken. Een tijd geleden bladerde ik door een magazine. Opeens wordt mijn oog getrokken naar een foto van oude, sterk krachtige handen. Die foto knalde recht mijn ziel in, het overdonderde me, het was de enorme gevoeligheid, kracht en wijsheid die me volledig van stuk brachten. Het was als een wegwijzer in de ziel van die man. Mijn hart tuimelde zo in zijn hart.

Gister zag ik nog een paar handen van een man, weer op een foto, weer van die gevoelige sterke handen. Ditmaal laait mijn verlangen naar een diepe liefde vanuit mijn hart vurig op, wat is dit toch?
Waarom raakt het me zo diep en waarom gaat het gepaard met tranen?

Het is te lang weggeweest; zonder woorden praten met een geliefde, het kan en ik wil het opnieuw. 


8 dec 2008

Droom

Ik wacht en er gebeurt niets.
Het is stil, vredig rustig, gelukkig in het voortkabbelen.

Als ik besluit om niet langer te wachten, word ik er meteen ingesmeten.

Het is die gekmakende onrust die ik weer voel, ik ben gevangen in de drang om te blijven bewegen, de rust is verdwenen. Weer terug naar mijn gevoel vind ik een diep verdriet die me raakt, mijn ziel bloot legt en die me af en toe moedeloos maakt. Het is alsof er iets staat te veranderen, alsof er iets gaat gebeuren en ik wil er al naar toe bewegen, zij het met angst in mijn hart.

Nu ik mijn hart open houd, kan ik de ander voelen als hij er is met zijn aandacht, zijn gevoel en zijn vreugde en zijn pijn. En ook wanneer hij er niet bij is met zijn hart.
Het is zoveel dat ik niet meer weet wat van mij is en wat van de ander.
In de stroom die heerlijk is en gewoon raast, laat ik me meevoeren en tuimel af en toe diep in dat verdriet-gat.
Het is het besef wat zo pijn doet, met geen mogelijkheid kan ik langer me afwenden van de realiteit.
Ik droom en hoor dat het niet in dit leven mag.
Maar van wie is dat?
Ik tast in het duister en kan het niet vinden. En met een schok besef ik dat ik al die tijd wakker was. 

16 nov 2008

Barstensvol

Prachtige handen heeft ie; mijn zoon; mijn borsten schieten vol met melk als ik hem zo intens bestudeer dat mijn hart trots zwelt met onbeschrijfelijk veel liefde. Die handen zijn nieuw en bekend, iets daarvan raakt mijn ziel en een zweem van verdriet vliegt voorbij; ik kan het niet delen met een geliefde.
Mijn bed deel ik met mijn zoon en mijn moederhart is gevuld, mijn vrouwenhart trekt soms; mijn bed is ook leeg. Het verlangen naar een man in mijn leven blijft en ik besef met pijn in mijn hart dat ik mijn onbevangen hartstochtelijke puurheid deels daarin kwijt ben geraakt. Ik zou het zo graag terug willen hebben.
Mijn vriendin; mijn lieve, dappere, passievol, zorgende, volop liefde gevende vriendin merkt de felheid in mijn ogen op als ik haar vertel over mijn verloren geliefden. Dat doet pijn omdat ze gelijk heeft; ik heb mooie mannen afgehouden en afgewezen, niet beseffend dat dat stuk me zo kwaad maakt. Het is niet leuk om dat te beseffen, ik voel schaamte en verwarring in me opkomen, maar ik merk dat ik daardoor ook iets terug krijg. Die onbevangenheid; het totale geven zonder bang te zijn; gewoon er volledig voor gaan; ik wil het terug.
Ik leef in een warm vrouwenhuis, vol met kindertjes, waar twee sterke vrouwen in harmonie samen leven. Dit huis is werkelijk gezegend met sprankelende levenslust, waar plek is voor alle ontwikkelingen en gebeurtenissen die ons raken. We wakkeren niet alleen onze eigen levenslust aan, maar ook die van andere lieve mensen, met humor en warmte, een luisterend oor en verworven wijsheid, die we ook meteen kunnen relativeren met zelfspot. Het is helend in vele opzichten en verlicht de dagelijkse lasten.
Er is zeker volop ruimte voor mannelijkheid, daar kunnen we niet genoeg van krijgen, de jongens en mannen worden hier trots onthaald, ik leer te kijken met liefdevolle ogen naar hun inbreng en geniet van zoveel leven in huis.
Niet langer on hold wil ik leven , zeker niet met mijn vrouwenhart, ik merk dat ik moet lachen diep binnen in me als ik denk; mijn bed mag best nog voller. 
19 sep 2008

Vet plan

'Waar spaar jij ook alweer voor?'; vraagt Kier aan Storm.
'Kweenie'; zegt ze, 'Ik zou iets met jou samen doen, maar ik weet niet meer wat.'
'Ik spaar voor een Nintendo DS light'; zegt Kier. Heerlijk als je zo onbekommerd nog over je geld kan doen. Ik wil ook sparen, als ik tenminste geld over zou hebben in die wereld waar alles nog mogelijk is. Ik wil ook meedoen. Dus zeg ik; 'Ik spaar ook', tegen mijn drie kiddo's en laat even een stilte vallen voor extra dramatiek. Ze kijken me alle drie vragend aan.
'Voor een vriend'
Ja zij lachen natuurlijk. Mijn zoon laat me fijntjes weten dat hij nog zes euro van me krijgt.
'Waarvoor?'; vraag ik ietwat geïrriteerd. Ze zijn helaas allang op een leeftijd dat ze dat niet meer vergeten, shit.
"Skeelers.'
O ja, ik weet het weer. Hij is uit zijn skeelers gegroeid, op de vraag of ik ze dan mocht toe-eigenen reageerde hij slim met; zes euro. Hmmm.
'Ze waren twaalf euro mam, op de vlooienmarkt, ze zijn 160 geweest, tweedehands, dus zes'.
Ja, dat is natuurlijk een goede deal, stiekem bewonder ik de snelle onderhandelings-mind van mijn zoon. Niet duur ook. Softwheels.
Ook al gaat het heel lang duren voor ik weer op die krengen ga staan, niet met deze dikke buik. Maar ik zie mezelf alweer stoer voorbij zoeven met een strak pannetje, zonder baby natuurlijk, die doet even niet mee in dat plan. Mooi beeld; dat wil ik wel; in de toekomst dan.
Ik geef mijn spaarplan 'vriend' nog niet op en zeg tegen mijn kinderen dat ik wel genoeg spaarpunten heb voor een vriend; dat vinden zij gelukkig ook. Maar ik heb een hekel aan al die achterlijke spaaracties; of ik heb te weinig punten, de prijzen zijn ruk, ik vergeet die hele actie weer, ben beslist niet merkvast, duurt gewoon te lang. In dit geval zeker. Toch nog maar es checken of ik wel genoeg punten heb, of nog erger, of ik wel voldoe aan alle criteria; WAHAAAA!
Vet plan.

19 aug 2008

Het mysterie van bevallen

Hoe bereid je je eigenlijk voor op een bevalling? 
Tuurlijk; alle praktische dingen zijn makkelijk; tenminste waar handen en denkwerk aan te pas komen. No problem, gewoon gedaan. 
Nu nadert de echte datum van bevallen en mijn blik wordt naar binnen gericht; ik heb innerlijk werk te verrichten. Ik merk dat ik werkelijke stilte nodig heb om mezelf te horen en te voelen. 
Ik wil niet overvallen worden door de pijn ook, ik wil er rustig ingaan en me volledig overgeven. 
Elke bevalling is weer anders, maar dat is ook elk kind. 
Een bevalling is je overgeven aan het mysterie; aan het leven-dood-leven aspect van nieuw leven baren, dat doe je niet alleen. Je wordt niet alleen geholpen door andere liefdevolle krachten, maar er is altijd een punt waar je als vrouw voelt en denkt; dit kan ik niet, dit kan ik niet alleen. En dat is ook zo; je volledig overgeven aan iets dat groter is dan jezelf vraagt om moed en vertrouwen, veiligheid en overgave. 
Alleen in het moment kan je de ervaring beschrijven en misschien er vlak na, maar dan is ook alles weg. 
Net alsof het ook een geheim moet blijven omdat een wonder nou eenmaal moeilijk te omschrijven valt. 
Of waar je in vredesnaam je kracht vandaan moet halen, het kan als een roes zijn op bepaalde momenten, je kan niet anders dan je laten meevoeren. 
De pijn kan je overweldigen zodat de overweldigende werkelijkheid in je gezicht slaat; er gaat werkelijk een kind uit je lichaam komen. 
Toch geloof ik dat de pijn nodig is als offer om je diep en intens met je kind te verbinden; dat is het offer dat je als vrouw brengt en die je initieert in het moederschap. 
Er vloeit bloed, er is pijn, er zijn op dat moment veel krachten aan het werk en het wonder is dan ook onbeschrijfelijk. 
Magisch zelfs, als je de atmosfeer om je heen kan voelen als je je baby er net hebt uitgeperst. 
En die magie is zo wonderlijk, zo tastbaar als je je kind in de ogen kijkt en diep in zijn ziel; je kent dit kind; herkent het zelfs. 
En als ik nu in gedachten vooruit beweeg naar dat moment, weet ik dat ik daar naar verlang; samen met mijn andere kinderen. 
Voorbereid voor zover mogelijk, maar vooral verlangend. 

 
15 aug 2008

Donkere kanten naar het licht

Zwangerschappen zijn sterke innerlijke ontwikkeling dwingers. Thema's die diep in me verborgen zijn komen ongewild naar boven. Niet langer kan ik in afgrijzen weg kijken, maar droom voortdurend, val in dat donkere gat en worstel om het een plek te geven. Ik word werkelijk gedwongen om dit stuk in het licht te aanschouwen. 

In mijn leven loopt een grillige draad wat manlijkheid betreft. Opgegroeid met een dode vader, vastgezet in een dominante-man huwelijk; emotioneel onbegrepen, afgescheiden, alleen en eenzaam. 
Mijn pijn zit niet in het beschuldigen van mijn vader of van mijn ex-man. De werkelijke pijn zit in mij. Ik ondersteun mezelf niet, mijn manlijke kant haakt af en laat steken vallen. Ondersteunt me niet zoals het in balans met mijn vrouwelijke kant zou kunnen. 

Woorden zijn niet meer zo belangrijk, steeds minder eigenlijk. De intentie van een geliefde telt alleen als hij het ook werkelijk neer kan zetten. 
Als een man je verteld in het begin van je relatie dat hij bang is en zich niet kan en wil verbinden, trek dan ook werkelijk je conclusies. Hij spreekt de waarheid, dat zal niet veranderen, hoezeer je ook hoopt, strijdt en eindeloos liefde geeft. 

Het doet pijn om me nu te realiseren dat ik niet krachtig en genoeg zelfvertrouwen had om niet meer dan gewoon vriendschap aan te gaan met mijn ex-man. Passend naar vermogen. Ik heb mezelf verloren in de hoop en in de afspiegeling van hem van wat hij zou kunnen zijn. 
Niet zoals hij werkelijk is. 
Niet zoals ik werkelijk ben en te geven heb. 

Dus ik worstel en geef het een plek. 
Ik verblijf een tijdje in de donkerte en langzaam wordt het lichter. 
Mijn zoon helpt me daarbij, nog steeds met heel veel liefde en hoop. 
Het is zoals het is en het is goed. 
 
17 jun 2008

Ik schenk je aan de wereld vanuit liefde

Zacht voel ik met mijn handen 
vol gooi ik mijn zintuigen open 
mijn hart omvat je 
mijn ziel springt op en lacht 

Dicht onder mijn hart leef je 
verbonden vanaf het begin in geest 
je sterkt me 
ik koester je 

Ik bid dat je later 
een aanwezige man zal zijn 
alles beschermt en borgt 
wat vrouwelijk is en kwetsbaar 

Je zonen en opgroeiende jongens de mannenwereld in leidt 
sterk, krachtig en gefocust 
je leven aan hen voor leeft 
hun wereld spannender maakt 

Je dochters en groot wordende meisjes 
werkelijk ziet in hun schoonheid 
zachtheid en vrouwelijkheid 
die je zal gaan ondersteunen in de wereld 

Ik bid dat je hart open mag blijven 
wat je pad ook mag brengen 
wie je ook zal lief hebben 
waar je ook gaat 

Dat er voor jou 
genoeg sterke mannen zijn 
die je inspireren en bemoedigen 
je vrij en krachtig de wereld in zullen zetten 

Dat ik je met liefde, humor en geduld 
op deze aarde mag baren 
als vrouw, moeder en persoonlijkheid 
je op zie groeien tot mooie man 

Dat ik je op een dag 
met trots en vreugde loslaat 
je vol vertrouwen aan de wereld geef 
wetend dat je een verschil maakt 

Nu nog samen vanuit de ziel 
later vrij in Geest 
de grote motor is Liefde 
zoals het altijd is geweest


21 mei 2008

Verborgen genoegens en geheimen

Toevallig stuiten op geheimen van anderen kan heel verrassend zijn. Gister ging Noah in bad en ging even bij zijn zusje d'r kamer 'dingetjes' halen om mee in bad te spelen. Hij vond een heel interessant doosje; er zaten half opgegeten maggieblokjes in en verdwenen pakjes kauwgom, schattig; Kyra's hamsterdrang. Lachen natuurlijk. We hebben genoten van haar verborgen verlangens. Ik vind veel grappige geheimen die rond slingeren in haar kamer. Het maakt haar verontwaardigt als anderen het vinden natuurlijk. Briefjes over haar vriendje, liefdesbriefjes van hem, kleine briefjes waar op staat; 'we zijn vandaag naar de ego geweest in het ziekenhuis'; haar wereld is puur en prachtig. 

Storm daarentegen bewaard haar geheimen heel goed. Alleen haar geheimzinnige lach met twinkelende ondeugende ogen verraden soms haar geheimen, alleen als haar hart zwaar is vertel ze me. Of zoals ze zegt; 'ik wil niet verliefd zijn op hem, dan krijg je zo'n verschrikkelijk rot gevoel in je buik als je hem ziet'. 

Noah is weer een heel ander verhaal; die heeft geen geheimen, die doet niet aan verliefd zijn en verkering; 'Dan weet ik echt niet hoe ik tegen haar moet doen mama, dan kan ik niet naar school'. Hij is wel heel trouw; hij heeft 1 vriendinnetje die hij al 10 jaar kent, als ze komt logeren vind ik ze slapend in 1 bed, heerlijk toch. 

Mijn geheimen en verborgen verlangens koester ik en deel ik met mijn vriendinnen, tenminste als ik weet dat ze de diepte en openheid hebben om ze als zodanig te herkennen en te erkennen. 
Kleine meisjes wensen en passionele vrouwen verlangens zijn er nog steeds; kwetsbaar soms, reuze verwarrend ook wel eens, moeilijk te verenigen soms. Als ze niet te realiseren zijn geef ik ze toch niet op; het geeft me veel te veel sprankelende levenslust en de puurheid daarvan wil ik niet meer verliezen. 
Misschien zullen sommigen nooit uitkomen, ik bewaar ze in mijn hart en lach diep vanuit mijn tenen; verborgen gevoelens zijn heerlijk!
 
15 apr 2008

Dit is geen sprookje

Nu ik mijn eigen waarheid leef en mijn hart volg, hoef ik niet langer mezelf voor de gek te houden of mezelf anders voor te doen dan ik ben. Niet langer hoef ik concessies te doen in mijn eigen ontwikkeling op welk vlak dan ook. In veel opzichten is het een enorme bevrijding; geeft het mijn hart heel veel lucht en mijn mind en geest enorm veel space. Is het heerlijk om zo van levenslust over te borrelen en weet ik wat ik allemaal kan en te geven heb. 

Maar het is af en toe ook heel eenzaam. 
Nu ik mijn hart open houdt komt een afwijzing ook diep binnen, ook al weet ik dat er sommigen zijn die mijn weg niet kunnen begrijpen of volgen of afwijzen. 
Het doet pijn, in perspectief ofcourse, maar het doet pijn. 

Afwijzingen zonder het uit willen praten, zonder van mens tot mens willen praten is een deur dicht slaan, stuiten op wederom een verhard hart. Het staat de mededogen en de liefde in de weg, ook al weet ik dat de pijn en de afwijzing daar de oorzaak van zijn. 

Vandaag wil ik verdwijnen in twee sterke armen die zegt dat ik het goed doe en dat het goed is. Dat ik zacht mag zijn en blijven, maar niet langer onbeschermd. Niet 
langer zonder liefdevolle reflectie, maar totaal opgenomen in vriendschap, liefde en vertrouwen.

En die armen zijn er niet, althans niet in de materie of gewoon aanwezig. De plek in mijn hart die alleen aangeraakt wordt door een geliefde is al heel lang leeg. Maar dit is geen sprookje en smachten doe ik sowieso wel. 

So the hell with it, ik wil een koning, een prins is boring en gapend vermoeiend, ikzelf ben allang geen prinsesje meer. 
Dus kom maar op met dat koninkrijk, ik weet zeker dat er genoeg te beleven valt! 

22 mrt 2008

My blues


Zijn hartje klopt snel tegen de achtergrond van mijn rustige geruststellende hartslag. Zo bijzonder om de ritmische eenheid te horen wat zichtbaar verborgen is in mijn schoot. 
Heel abstract nog en ook heel tastbaar en aanwezig. 

De zachtheid in mijn gezicht is een weerkaatsing van mijn innerlijk, opnieuw moet ik een balans vinden tussen deze nieuwe kwetsbaarheid in lichaam en emoties. 

Bescherming van een partner is er niet, maar af en toe vind ik het in anderen en in mijzelf. De liefde en zorg, de bemoedigingen, de humor en de levenslust blijven en worden alleen maar groter. 

Ook nu met dit kindje maak ik een innerlijke groei door; het gaat nog meer om mijn kern, de sterke geest, mijn kracht en mijn kwetsbaarheid. Dat zal ik nodig hebben straks, reken maar, in de dagelijkse doodgewone dingen. 

In de voorbereiding daarop ben ik rustig, zacht en gelukkig, gereflecteerd in anderen, totaal nieuw en toch weer zo vertrouwd. 

Mijn ziel voed ik met muziek, zusterschap, nieuwe en oude vriendschappen, mijn geest laat ik totaal vrij, mijn mind is bezig de stenen te leggen voor de toekomst en mijn lichaam onthult het geheim van een nieuw leven. 
Nog even en dan stap ik in de wereld, ik ben gelukkig , groot geworden en trots.

2 mrt 2008

Mijn lach is breed als ik dit schrijf

Wonderlijk mijn leven, ik heb een relatie gewenst en gekregen; niet eentje die ik hartstochtelijk verlangde; een man naar mijn hart, maar een kindje in mijn schoot die zich voorbereid op het leven hier met mij, met mijn sprankelende kinderen, liefdevolle vrienden, zijn ziele-familie en een ieder die weet hoe hij of zij liefde moet geven en ontvangen. 

Voor het eerst sinds lange lange tijd beleef ik mijn gevoelens en emoties ongekend gelijkmatig, volledig nieuw, het maakt me blij gelukkig, het is meer dan goed zo, het klopt. 
Dit keer ben ik niet alleen maar moeder, maar ook Mos de vrouw die alle nieuwe dingen in haar leven verwelkomt. 

Toch zet het voor velen veel dingen op zijn kop, verschuiven relaties, veranderen verhoudingen, weet ik wat ik moet wegsnijden en wat ik moet omhelzen. 

Het moederschap heeft me lange tijd uitgehold, keihard gevochten heb ik, gebeden gestreden, roekeloos, angstig blind bitter doorgaand, wanhopig verlangend naar een man die naast me kon staan in een liefdesdoel. 
Nu is het heerlijk om te weten dat ik niet meer hoef te hopen op iets wat er niet is. 
Dit is het. 
Ik doe het alleen. 

En als er een man komt die werkelijk mijn hart ziet en kent, mag hij iets toe voegen in mijn leven, dan weet hij de weg te vinden naar mijn hart en huis. 

En hij zal zien dat het vruchtbaar is in mijn huis, enorm vruchtbaar met verschrikkelijk veel leven en vreugde en liefde. 
En mijn lach is breed als ik dit schrijf.
 
16 feb 2008

Verheug met me mee

In mijn leven gebeurt niets, maar dan ook niets; totaal in 1 richting of op geijkte paden. Goed dit is wie ik ben; intens, zowel krachtig als kwetsbaar en heftig het leven omhelzend. En mijn weg is vaak eenzaam, dat ook, maar ik voel nu ook dat, ik, nu ik groot ben ook heel veel lieve vrienden om me heen heb die me steunen en die mijn levenslust kunnen zien en mijn gevecht om bestaansrecht. Ik heb diepe dalen gekend, veel leed, pijn, maar ook glorieuze liefdesmomenten in welke vorm dan ook. Ik ben wie ik ben en ik kan niet anders. 
Dit is mijn weg, met Hem, een andere weg is er niet. 
En nu totaal onverwacht groeit er weer een nieuw leven in mij. Dit is dan ook weer echt iets voor mij, waarom nu, waarom moet ik dit alleen doen. 
Dit kindje verscheen voor mijn geestesoog, ik zag hem , hij is mooi en heeft een sterke geest en ik kan niet anders dan voor de liefde voor hem kiezen. 
Dat is wat overblijft; liefde. 
Liefde geven en ontvangen. 
Leven geven en verwonderen over het leven Zelf. 

Nu ben ik alleen, steun me en sta me bij, geef me bemoediging en praktische hulp, vecht met me mee voor alle kansen of heb gewoon een luisterend oor. 
Maar vooral verheug met me mee over dit nieuwe leven, verlang met me mee naar nieuw leven en liefde geven, onvoorwaardelijk. 
 
28 jan 2008

Liefdesloupe

Dit ben ik in mijn verhaal 
dit nieuwe leven maakt van alles in mij wakker 
ik heb on hold geleefd 
energie samengebald en rond stuiterend 
nieuwsgierig leven omhelzend 
gekmakende rusteloosheid 

En al die tijd lag er een weg open 
wide open 
die dan totaal verbijsterend veranderd 

Ik was mijn totale overgave in vertrouwen kwijt 
gewond groot geworden 
net zo krachtig als kwetsbaar 

Deze weg is vreemd vertrouwd 
een fantastische kans 
om liefde, hoop en leven 
weer volledig op te nemen 

Zo tijd 
neem me mee 
laat het een verrukkelijk avontuur zijn 
met liefde 
vol leven 
oneindig veel vreugde 
totale overgave 
veilig en zeker beschermd 
met vertrouwen 
in het Leven zelf 
 
21 jan 2008

Mijn ritme

de lucht is scherp gesneden 
tastbaar als glas 
dichtbij mijn zinnen en mijn hart 
als mijn vingers uitreiken 
voel ik het 
ik beweeg me in en uit 
totaal opgenomen 
verbonden in een andere wereld 
heel vertrouwd 
ik zie het in een kindjes lach 
als een gedeeld geheim 
mijn hart blijft open en dicht gaan 
in hetzelfde ritme 
mijn ritme 
donker en bekend 
zacht en slepend 
 
7 jan 2008

2007

Terug kijkend op dit jaar, zie ik een heleboel.
Mijn hart is nog meer open gegaan dit jaar, ik heb werkelijk genoten van het 40 zijn.
Het is zoveel leuker om ouder te worden, de geheimen ontdekkend, mijn eigen waarheid terug vindend; weten wie ik ben, wat ik wil en wat ik voel. Volkomen blij met mijn lijf en mijn leven, alles wat er in me is, het hoeft niet meer weg, alles mag er zijn, ik ben goed zoals ik ben.
Het was een jaar van nieuwe vriendschappen, grote bliss en vernietigende ontdekkingen.
Van eenzaamheid afgewisseld met pijn en verdriet.
Van volledig los zijn van het verleden wat me nog steeds per dag sterker maakt. Een van de meest diep rakende gebeurtenissen is het vinden van ware zusterschap, ik ben niet langer alleen daarin, ik heb mijn soulmate gevonden. Ik ben verbonden met haar, tegenover werkelijk afgescheiden zijn van velen.
Ik heb mezelf volledig gegeven en zal dit blijven doen.
Ik omhels het leven en de liefde met de daarbij behorende pijn en ontwikkelingen.
Ik dank God uit de grond van mijn hart dat ik een vrouw ben en dit jaar totale overgave heb ervaren, bijna als doodgaan, door de angst heen.
Ik kijk met heel veel vreugde uit naar het volgende jaar, er valt zoveel te ontdekken, te ervaren en te beleven.
Bring it on!! 

29 dec 2007

Flying high

Vandaag weet ik het weer; ik zit op de schommel en ik ga hoog, vet hoog.
Er komt een lach naar boven borrelen die mee de lucht in vliegt; flying high!
Mijn haren wapperen in de wind die ik maak, 

ik leun achterover en voel me compleet zorgeloos.
Ik ben weer dat kleine meisje, zo voelde ik me toen en nu lekker heerlijk weer.
Mijn benen en mijn tenen raken de lucht, de takken van de boom in de lucht zijn vertrouwd. 

Ik zie de wereld op en neer, vanuit een ander perspectief: groter, weidser.
De lucht is van mij, vol toekomst en kansen, boven en onder mij.
Ik wil wegvliegen, hoger, verder, mijn geest vliegt weg en is die reis al begonnen, 

mijn ziel springt op en mijn hart is warm, 
ik lach mijn lach, 
vol en gelukkig.

13 dec 2007

De grootste en mooiste fuck wens

Neem me mee op liefdesavontuur; 
ik wil de mooiste , de goddelijkste, 
de aanbiddelijkste, de meest begeerde, 
de leukste, de opwindendste vrouw voor jou zijn.
Niet schattig en alleen cute, niet wel aardig of gezellig, wel mooi hoor.
Dienstbaarheid is bijzonder mooi, als de ander het ook aan jou is en in je leven.
Ik ga niet schattig doen, ik wil uitdagen, vol leven,

vechten om alles naar boven te halen, je ziel zien en opnemen, 
je hart beminnen, je dromen in mijn hart bewaren, 
je geest verkennen, je minnares zijn waarbij je volledig jezelf kan zijn,
je ziel, lichaam en geest kan rusten.
Deze bijzonder mooie wens brengt me keer op keer in de problemen, 

hij lijkt wel niet van deze tijd, toch wil ik deze fuck wens hartstochtelijk graag,
ik koester m, leef m en stoot mijn hoofd en krijg elke keer wat meer zelfvertrouwen in de zoektocht naar mijn eigen waarheid. 
6 dec 2007


Afscheid

Thuis, eindelijk thuis en ik ben kapot. 
Mijn hart doet pijn, heel erg pijn. 
Afscheid nemen van hem terwijl ik ten diepste zijn wezen kan zien en hij het mij laat zien;
is prachtig, liefdevol en definitief.
Ik bid tot God en smeek Hem om mijn hart open te houden, 

terwijl ik het uitschreeuw van de pijn, 
mijn hart doet zo zeer dat mijn lijf het bijna niet trekt.
Door mijn tranen heen voel ik dat mijn hart open blijft, hoe wonderlijk. 

Dit leven, mijn leven met de pijn en mijn gewonde hart.
De kleuren om me heen zijn diep en sterk, 
indringend en ik ben opgenomen door de wereld, de liefde en pijn.
Hoe mooi en wreed.


2 dec 2007


De jonge krijger

Dit is een gewone dag, lijkt het, moet het wel zijn. 
Mijn hart klopt, ik ben warm en vol van binnen, 
vol van ideeën en energie die omhoog komt. 
Liefde, elke dag als grote motor om me heen en binnenin me. 
Vandaag is de dag dat ik besef dat ik alleen de wereld binnen moet gaan; 
sterk, moedig, angstig en vol verwachting. 
Keerpunt in dit jaar van veertig zijn. Terug kan niet, wil ik ook niet.
 

Als de krijger opstaat weet hij dat hij zijn angst nodig heeft om die om te buigen naar moed, 
hij is jong, eager en doodsbang. 
Met zijn blik gericht naar binnen bereidt hij zich voor op de strijd. 
Hij weet wat hij wil en gaat het krijgen. 
De krijger krijgt. 
23 nov 2007

Roze wolk van toen

Hoe oud ben ik; acht jaar, 
hooguit tien en ik zit met mijn oorspronkelijke familie aan de eettafel. 
Ik kijk om me heen en mijn hart is zwaar, ik realiseer me dat ik met niemand verbonden ben, behalve met mijn dode papa.
Hij is al heel lang dood, maar we doen allemaal net of het niet gebeurd is; dat is de roze wolk die boven de tafel hangt.
Het is een illusie, ik kan alles voelen, hij is er wel, altijd in gevoel, in mij, 
in mij gereflecteerd, in mijn broer en zusje, in de woede en eenzaamheid van mama,
in het onveilig zijn zonder zekerheid en bescherming. 
Ik zit stil en maak me onzichtbaar, weg uit mijn lichaam, daar kan ik misschien veilig zijn. 
Dan maak ik iedereen weer aan het lachen, in de hoopvolle verwachting verbonden te zijn. 
De roze wolk blijft, alleen is hij zwart geworden. 
Ik huil van binnen. 

17 nov 2007