De deur naar de onheils plek zwaait open,
daar, de Engel Warrior in de onderwereld grot
draagt het besmeurde kind in zijn armen.
Haar hoofd ingekapseld in slijm,
taai, donker, bruin zwart,
met het duister cocon.
Hij staat daar en draagt haar teder,
beschermend,
nooit losgelaten op deze koude zielloze plek.
Machtig,
vleugels reiken de hemel,
in het vacuüm lucht dicht zonder licht.
Alleen via hem kan ik naar haar kijken,
draait mijn hoofd zich in afwending,
afgrijzen spuugt mijn gal.
Intens donkere onheilsplek,
daar, waar niemand wil waren,
draagt hij haar op handen.
In zijn blik onvoorwaardelijke liefde,
mededogen, kracht en weten,
standvastig in zijn.
Voorzichtig verlos ik dit kind van de kap,
huil van opluchting,
als puurheid nog in haar ogen ligt.
In de liefdes overheveling,
in de liefdes wissel blik,
herken ik hem.
En neem haar van hem over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten