zondag 30 januari 2011

Mam

Mam

Daar gaat ze; mijn mama, ze ziet er nog steeds stijlvol en eigentijds uit, haar lach bereikt mijn ogen en oma wordt warm uitgezwaaid. Ik ben trots op haar en zij op mij, dat weet ik zeker. Nu ik 44 ben heb ik een diep en warm contact met haar op gelijkwaardige basis, dat is niet altijd zo geweest.
Ze was 26 toen mijn papa dood ging, een meisje nog, met 3 kleine kindertjes. Natuurlijk kon ze dat niet aan, we praten over een tijd dat het not done was om je kinderen mee te nemen naar een begrafenis, mijn vader heeft ze heel kort mogen zien, hij verongelukte met een scooter. Op dat moment was ze 'weg' van de wereld. De dood en alles wat daar bij hoorde gleed als een warme verstikkende deken over ons gezin, ik was woedend als kleintje van 2, op dat moment was ik ze beide kwijt. Ik wilde hartstochtelijk leven en mijn levenslust moest ik wel inslikken.
De roze wolk van ons gezin was dat we deden alsof het niet echt gebeurd was, er werd over mijn vader gepraat, maar er werd niet om hem gerouwd. De pijn, woede en onmacht voelde ik als een ondertoon in mijn moeder, ze heeft pas om hem gerouwd rond haar 50e, dat was een opluchting; eindelijk was mijn papa er weer. Niet alleen in haar hart en in haar herinneringen, maar ook kon ze weer kijken naar zijn reflectie in mij. Dat heeft ze toen ook gezegd; ik kon zo weinig met je; je lijkt zo op je vader; puur en onbevreesd, een vrijheidsvechtertje.
Toch was er ook een andere kant aan haar in mijn jeugd, ik had een mama die mee rolschaatste, die altijd in was voor leuke projecten; hutten bouwen, dingen frutselen& knutselen, hele colonnes buurkinderen mee-eten, logeerpartijtjes; het kon allemaal. Mijn vriendjes en vriendinnetjes waren graag bij ons. Er was een ongedwongen sfeer thuis. Ook later bleef mijn mama op als we laat thuis kwamen van het uitgaan, dan wilde ze de verhalen horen.
Ze bleef het meisje in de vrouw, dat was voor mij niet altijd makkelijk, vaak vlinderde ze door het leven en voelde ik me onbeschermd. Het ging mis toen ik zwanger raakte op mijn 20e van mijn 1e vriendje. Onder druk van de omgeving en de kerk werd ik gedwongen om te trouwen en liet ze me vallen als een baksteen. Ik huilde mezelf elke avond in slaap en zij liet me dan weten dat ze dat niet wilde horen. Rond die tijd had ze een verhouding met een getrouwde man en haar dochter vond de liefde en zij ontzegde zichzelf dat. Later heeft ze me vergeving daarvoor gevraagd, in die tijd was ik eenzaam en verbijsterd. Het bleek een mola zwangerschap, na de hele afwikkeling ben ik naar Israël gevlucht. Vertrokken als een bang lief schaapje en na een jaar onverschrokken met een grote mond terug gekomen. 
Pas toen ik mijn eerste kind kreeg, konden we weer nader tot elkaar komen en werd de pijn tussen ons uitgesproken en vergeven.
Ze is een fantastische oma voor mijn kindertjes, ze verbindt zich vol overgave in het moment en de band is sterk en diep. Dat ze niet meer wil moederen doet mij wel eens pijn, maar ik lach nu om haar vlinder-kwaliteiten.
Na mijn scheiding was het moeilijk voor haar en voor mij om te zien, dat mijn gezin een kopie van haar in die moeilijke tijd was. Ze bleef op afstand, de pijn kwam bij haar te sterk terug. Ik heb haar wel eens vervloekt in die zo pijnlijke begintijd. Ik had mijn moeder nodig, mijn hart was rauw en ik voelde me zo verraden, maar troost en opvang was er niet vaak van haar kant, ze kon het niet.
Na mijn 4e kind heb ik de cirkel doorbroken, ook al ben ik nog steeds een single moeder, ik leef niet langer het  ongewilde leven dat mijn moeder wel heeft geleefd. 
Het mooiste aan mijn mama is dat ze me blijft verassen, ze groeit mee.
Laatst had ik zo'n mooi moment.
Ik sprak haar over de telefoon en we hadden het over vrouw zijn en sprankelen.
Ze zei tegen me; Mos; kijk niet teveel naar je voeten, dan valt je kroon af, kijk voor je uit; de wereld in.
He? dacht ik, toen ik opgehangen had; wow, is dat mijn mama?.
En ik voel een liefdevolle lach naar boven komen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten