maandag 4 april 2011

Je neus achterna

Verdwijnen in het boek wil ik, het grijpt mij meteen aan en ik wil niets liever dan meegesleurd worden in de magie van vrouwenpower en passie. De dagelijkse dingen trekken, ik moet weer ergens een kind van mij op halen.
Geïrriteerd trekt het ik de deur dicht.
Dan zie ik het appelboompje.
Hij staat daar gewoon, net gepland, kwetsbaar maar toch zegevierend.
In de beslotenheid van de auto en in de trance die ik vaak ervaar en koester als ik alleen wil zijn, besef ik me dat ik vandaag niet alleen mijn intuïtie heb gevolgd, maar dat er veel op zijn plek is gevallen.

Een zomaar uit het niets komende drang, een impuls die ik toch maar achterna ging. Vanmiddag bedacht ik me dat ik meer kuipstoelen wilde, ze zijn zo mooi, ijsblauw.
Volkomen irreëel wilde ik iets najagen en scheur met mijn auto, al wist ik dat ik ze niet zou kunnen scoren op het moment dat ik weg rijdt.
Vlakbij de store waar ik moet zijn, zie ik voorbij het kanaal de opnieuw vorderende sloop van de Suikerfabriek en ik weet in dat moment dat dit het was wat ik moest zien. Mijn dode vader werkte hier, pionier in het werken met toen nog huge computers. Het is machtig om te aanschouwen, de sloop van een oude fabriek. De wolken trekken deels open, het water kabbelt voorbij.
Zo lang heb ik de geur van de suikerbieten gemist in oktober, mijn papageur, het enige wat tastbaar was.
Terugrijdend besef ik me dat ik trots mag zijn op zijn erfgoed, ik was het vergeten, hij was echt een vernieuwer. De fabriek gaat neer; symbolisch is er ruimte ontstaan, ook voor mij.
Verbluft besef ik dat ik het verdriet om mijn papa niet langer meer vasthield.

Ergens in de middag doe ik boodschappen en koop ik een appelboompje, gewoon omdat ik dat wil, grinnik in mezelf.
Thuiskomend plant direct mijn oudste dochter het boompje in de voortuin, ze weet precies waar, ook nu pikt ze mijn gedachten op, samen maken we het gat dicht.

Even los van alles, terug in dat moment in de auto slaat het besef me vol in het gezicht.
Vanuit haar zelf plantte mijn dochter dit boompje. Voor haar heb ik een appelboompje gekocht en dat boven op de placenta gepland die haar voedde in mijn buik.
Nog dieper in mij valt er iets.
Net zoals de placenta die mij heeft gevoed, werd begraven door mijn papa alleen in het stadspark.
Onder een boom.

Diep ontroerd door deze samenhang die zomaar vandaag in mijn schoot viel, voel ik mij bevrijd, voel ik me vernieuwd en voel ik me vooral heel trots een dochter van mijn vader.

1 opmerking:

  1. Wat mooi! De symboliek van het boompje en hoe, zoals Miranda zegt de cirkel nu rond is!

    Liefs,

    Gabriëlla

    BeantwoordenVerwijderen