Prachtige handen heeft ie; mijn zoon; mijn borsten schieten vol met melk als ik hem zo intens bestudeer dat mijn hart trots zwelt met onbeschrijfelijk veel liefde. Die handen zijn nieuw en bekend, iets daarvan raakt mijn ziel en een zweem van verdriet vliegt voorbij; ik kan het niet delen met een geliefde.
Mijn bed deel ik met mijn zoon en mijn moederhart is gevuld, mijn vrouwenhart trekt soms; mijn bed is ook leeg. Het verlangen naar een man in mijn leven blijft en ik besef met pijn in mijn hart dat ik mijn onbevangen hartstochtelijke puurheid deels daarin kwijt ben geraakt. Ik zou het zo graag terug willen hebben.
Mijn vriendin; mijn lieve, dappere, passievol, zorgende, volop liefde gevende vriendin merkt de felheid in mijn ogen op als ik haar vertel over mijn verloren geliefden. Dat doet pijn omdat ze gelijk heeft; ik heb mooie mannen afgehouden en afgewezen, niet beseffend dat dat stuk me zo kwaad maakt. Het is niet leuk om dat te beseffen, ik voel schaamte en verwarring in me opkomen, maar ik merk dat ik daardoor ook iets terug krijg. Die onbevangenheid; het totale geven zonder bang te zijn; gewoon er volledig voor gaan; ik wil het terug.
Ik leef in een warm vrouwenhuis, vol met kindertjes, waar twee sterke vrouwen in harmonie samen leven. Dit huis is werkelijk gezegend met sprankelende levenslust, waar plek is voor alle ontwikkelingen en gebeurtenissen die ons raken. We wakkeren niet alleen onze eigen levenslust aan, maar ook die van andere lieve mensen, met humor en warmte, een luisterend oor en verworven wijsheid, die we ook meteen kunnen relativeren met zelfspot. Het is helend in vele opzichten en verlicht de dagelijkse lasten.
Er is zeker volop ruimte voor mannelijkheid, daar kunnen we niet genoeg van krijgen, de jongens en mannen worden hier trots onthaald, ik leer te kijken met liefdevolle ogen naar hun inbreng en geniet van zoveel leven in huis.
Niet langer on hold wil ik leven , zeker niet met mijn vrouwenhart, ik merk dat ik moet lachen diep binnen in me als ik denk; mijn bed mag best nog voller.
Mijn bed deel ik met mijn zoon en mijn moederhart is gevuld, mijn vrouwenhart trekt soms; mijn bed is ook leeg. Het verlangen naar een man in mijn leven blijft en ik besef met pijn in mijn hart dat ik mijn onbevangen hartstochtelijke puurheid deels daarin kwijt ben geraakt. Ik zou het zo graag terug willen hebben.
Mijn vriendin; mijn lieve, dappere, passievol, zorgende, volop liefde gevende vriendin merkt de felheid in mijn ogen op als ik haar vertel over mijn verloren geliefden. Dat doet pijn omdat ze gelijk heeft; ik heb mooie mannen afgehouden en afgewezen, niet beseffend dat dat stuk me zo kwaad maakt. Het is niet leuk om dat te beseffen, ik voel schaamte en verwarring in me opkomen, maar ik merk dat ik daardoor ook iets terug krijg. Die onbevangenheid; het totale geven zonder bang te zijn; gewoon er volledig voor gaan; ik wil het terug.
Ik leef in een warm vrouwenhuis, vol met kindertjes, waar twee sterke vrouwen in harmonie samen leven. Dit huis is werkelijk gezegend met sprankelende levenslust, waar plek is voor alle ontwikkelingen en gebeurtenissen die ons raken. We wakkeren niet alleen onze eigen levenslust aan, maar ook die van andere lieve mensen, met humor en warmte, een luisterend oor en verworven wijsheid, die we ook meteen kunnen relativeren met zelfspot. Het is helend in vele opzichten en verlicht de dagelijkse lasten.
Er is zeker volop ruimte voor mannelijkheid, daar kunnen we niet genoeg van krijgen, de jongens en mannen worden hier trots onthaald, ik leer te kijken met liefdevolle ogen naar hun inbreng en geniet van zoveel leven in huis.
Niet langer on hold wil ik leven , zeker niet met mijn vrouwenhart, ik merk dat ik moet lachen diep binnen in me als ik denk; mijn bed mag best nog voller.
19 sep 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten