Mijn hart is weer open geknald, inherent aan gebeurtenissen of personen. De energie die dringend omhoog kwam heb ik omhelst, zij het met angst.
Alles kan ik weer voelen. Echt letterlijk, de pijn die door het televisiescherm komt, de ondeugende lach van een kindje op de fiets als herkenbare levenslust, een liefdevolle aanraking tussen geliefden, die hele specifieke stille liefdeslach laat zien, als een heerlijk energie golflijntje, maar ook soms de diepe eenzaamheid, stille verlatenheid. Het komt soms als ik kijk naar een voet die niet gekoesterd wordt. Opeens een lege blik zie vol met pijn en angst, die zomaar naar binnen komt, alleen om het feit dat ik m kan voelen. En de pijn van de ander me overrompelt en ik bij tijde niets anders kan dan meehuilen en meevoelen.
De onmacht van velen die zich niet durven te verbinden, het is ondraaglijk soms.
Het spel wat er gespeeld wordt, via computerschermen, foons en andere vierkante dingen, in een andere wereld waarin het lijkt alsof je afgeschermd bent van het gevoel van de ander, zonder dat er verantwoordelijkheid hoeft te worden genomen.
Leven met een open hart in de wereld van nu, ervaar ik als een zegen en een vloek.
Alle liefde die ik voel omarm ik en die stuwt me voort naar het leven Zelf waar ik zo van houd.
Helaas is het gekoppeld aan pijn en teleurstellingen, waar ik opnieuw mee deal.
Ik heb echt geprobeerd om mijn hart af te schermen, maar daar draai ik in vast. Het is alsof ik mijn eigen waarheid ontken.
En ik besef me dat ik begrijp waarom ik alleen ben.
Er wordt me vaak gevraagd; 'Waarom ben je alleen? Je bent zo'n mooie vrouw, hebben ze stront in hun ogen? What's de catch?'. Die is er niet.
Velen willen proeven aan het vuur van de liefde, maar niet te dicht op de huid, ze willen niet daar op die plek waar het de diepte in gaat. Het is gevaarlijk, je zal ook je eigen pijn moeten voelen, je kwetsbaarheid en je angsten. Niet langer wordt er geloofd dat je kan leven in vrijheid met een ander.
Argwanend wordt mijn openheid en warmte ontvangen soms, mijn God, het is alsof ik niet langer van deze tijd ben. Vechtend voor mijn geluk en mijn levenstroom sta ik voor mijzelf en mijn gezin. Krachtig en meestal vol goede moed, maar het vechten tegen al die angsten ondermijnt ook wel eens het lef om mijn hart open te houden.
En ik kan alleen maar tegen mezelf zeggen; vergeef me, ik ben soms moe van het strijden, ik wil niet zo vaak afgeschermd tegemoet getreden worden, pijnlijk beseffen dat mijn 'good red road' zo anders is en alleen.
Deze zomer zou ik weg willen gaan, naar een plek in de zon, ver weg. Waar het als vanzelfsprekend is om met een open hart te leven, waar je gevoelens welkom zijn, zonder reserves of terughoudendheid.
Waar ik warm ontvangen wordt met Bo, opgenomen in de familie en ik werkelijk mezelf niet langer hoef af te schermen.
In de realiteit zoek ik opnieuw een balans en bid dat mijn hart open mag blijven dit keer, dwars door alles heen. Ik bid om kracht om mijn eigen levenslust en levenskracht niet langer af te wijzen en wijsheid om er zorgvuldig en liefdevol mee om te gaan.
Alles kan ik weer voelen. Echt letterlijk, de pijn die door het televisiescherm komt, de ondeugende lach van een kindje op de fiets als herkenbare levenslust, een liefdevolle aanraking tussen geliefden, die hele specifieke stille liefdeslach laat zien, als een heerlijk energie golflijntje, maar ook soms de diepe eenzaamheid, stille verlatenheid. Het komt soms als ik kijk naar een voet die niet gekoesterd wordt. Opeens een lege blik zie vol met pijn en angst, die zomaar naar binnen komt, alleen om het feit dat ik m kan voelen. En de pijn van de ander me overrompelt en ik bij tijde niets anders kan dan meehuilen en meevoelen.
De onmacht van velen die zich niet durven te verbinden, het is ondraaglijk soms.
Het spel wat er gespeeld wordt, via computerschermen, foons en andere vierkante dingen, in een andere wereld waarin het lijkt alsof je afgeschermd bent van het gevoel van de ander, zonder dat er verantwoordelijkheid hoeft te worden genomen.
Leven met een open hart in de wereld van nu, ervaar ik als een zegen en een vloek.
Alle liefde die ik voel omarm ik en die stuwt me voort naar het leven Zelf waar ik zo van houd.
Helaas is het gekoppeld aan pijn en teleurstellingen, waar ik opnieuw mee deal.
Ik heb echt geprobeerd om mijn hart af te schermen, maar daar draai ik in vast. Het is alsof ik mijn eigen waarheid ontken.
En ik besef me dat ik begrijp waarom ik alleen ben.
Er wordt me vaak gevraagd; 'Waarom ben je alleen? Je bent zo'n mooie vrouw, hebben ze stront in hun ogen? What's de catch?'. Die is er niet.
Velen willen proeven aan het vuur van de liefde, maar niet te dicht op de huid, ze willen niet daar op die plek waar het de diepte in gaat. Het is gevaarlijk, je zal ook je eigen pijn moeten voelen, je kwetsbaarheid en je angsten. Niet langer wordt er geloofd dat je kan leven in vrijheid met een ander.
Argwanend wordt mijn openheid en warmte ontvangen soms, mijn God, het is alsof ik niet langer van deze tijd ben. Vechtend voor mijn geluk en mijn levenstroom sta ik voor mijzelf en mijn gezin. Krachtig en meestal vol goede moed, maar het vechten tegen al die angsten ondermijnt ook wel eens het lef om mijn hart open te houden.
En ik kan alleen maar tegen mezelf zeggen; vergeef me, ik ben soms moe van het strijden, ik wil niet zo vaak afgeschermd tegemoet getreden worden, pijnlijk beseffen dat mijn 'good red road' zo anders is en alleen.
Deze zomer zou ik weg willen gaan, naar een plek in de zon, ver weg. Waar het als vanzelfsprekend is om met een open hart te leven, waar je gevoelens welkom zijn, zonder reserves of terughoudendheid.
Waar ik warm ontvangen wordt met Bo, opgenomen in de familie en ik werkelijk mezelf niet langer hoef af te schermen.
In de realiteit zoek ik opnieuw een balans en bid dat mijn hart open mag blijven dit keer, dwars door alles heen. Ik bid om kracht om mijn eigen levenslust en levenskracht niet langer af te wijzen en wijsheid om er zorgvuldig en liefdevol mee om te gaan.
23 juli 2009, 13:15
Geen opmerkingen:
Een reactie posten