Hoe dringend is het leven aan mij verbonden, ik zie het elke dag in de ogen van Bo, Kier, No en Storm.
De skills die ik nodig heb om mijn twee bedrijven soepel te laten lopen; geven me een kick, houden me scherp, verbaas me soms elke dag dat ik het kan.
Slippers maak ik ook, blijf zaken vergeten, timmer ze nog niet goed dicht. Naïef in sommige zaken, leer bij, glijd uit en sta weer op.
Recent weer opnieuw voorbijgaand aan mijn eigen intuïtie, mijn eigen waarheid. Knallend in zoveel gevoelens, dat ik totaal niet de tijd neem.
Zacht en rustig zou ik de tijd moeten nemen om afgestemd op mijn gevoelens de dingen laat gebeuren.
Dacht zelfs dat ik die mogelijkheid niet had.
Ik besef me dat het precies komt, zo precies, dat het belachelijk lijkt, bespottelijk nauwkeurig, bang dat ik teveel tijd vraag, toch tegelijkertijd wetend dat het moment van afhaken zou komen op het moment dat ik te snel geef. De mogelijkheid om het niet te willen stond ik mezelf niet eens toe, geven is niet vanzelfsprekend; ook niet als je hart wijd open staat.
Afscheid was daar op het moment dat ik te snel ging, de pijn van dat besef volgend op het voorbijgaande moment. Hoopvol mijn eigen waarheid verdringend; wachtend op de naakte waarheid, de bevestiging.
So I gave up dreaming for a while.
Mijn dromen zijn mijn veilige haven.
Daar waar alles mogelijk is; waar ik kan schuilen, daar is de plek waar ik er toe doe, waar liefde is, adoratie, word ik opgetild, vastgehouden en geprezen.
Hier in real life houdt Bo me met beide benen op de grond.
De laatste tijd wil ik los zijn, vrij, bevrijd van het moederschap.
Ik deal er mee, maar smacht naar alleen vrouw zijn, vrij van dagelijkse verplichtingen.
Laat me man zijn, af en toe een weekendje zorgen, gaan voor mijn ontwikkeling, zaken straight, rond en duidelijk nemen zoals ze zijn.
Als vrouw weet ik het pad van leven-dood-leven, hoe dat raakt in ieders leven.
Ik wil onwetend zijn, dom, oppervlakkig.
Geef me mijn wilde paard en ik jaag, ik krijg.
Zo gevoelig zijn, zo onbeduidend machtig onderdeel zijn van het Geheel doet pijn.
Ik wil het allemaal niet voelen.
Zo puur voelen elke dag lijkt bijna niet te doen, mijn hart afsluiten is geen mogelijkheid meer, mijn innerlijk weten weet teveel.
Mijn tranen verzachten de diepe pijn.
Ik deal er mee.
Slippers maak ik ook, blijf zaken vergeten, timmer ze nog niet goed dicht. Naïef in sommige zaken, leer bij, glijd uit en sta weer op.
Recent weer opnieuw voorbijgaand aan mijn eigen intuïtie, mijn eigen waarheid. Knallend in zoveel gevoelens, dat ik totaal niet de tijd neem.
Zacht en rustig zou ik de tijd moeten nemen om afgestemd op mijn gevoelens de dingen laat gebeuren.
Dacht zelfs dat ik die mogelijkheid niet had.
Ik besef me dat het precies komt, zo precies, dat het belachelijk lijkt, bespottelijk nauwkeurig, bang dat ik teveel tijd vraag, toch tegelijkertijd wetend dat het moment van afhaken zou komen op het moment dat ik te snel geef. De mogelijkheid om het niet te willen stond ik mezelf niet eens toe, geven is niet vanzelfsprekend; ook niet als je hart wijd open staat.
Afscheid was daar op het moment dat ik te snel ging, de pijn van dat besef volgend op het voorbijgaande moment. Hoopvol mijn eigen waarheid verdringend; wachtend op de naakte waarheid, de bevestiging.
So I gave up dreaming for a while.
Mijn dromen zijn mijn veilige haven.
Daar waar alles mogelijk is; waar ik kan schuilen, daar is de plek waar ik er toe doe, waar liefde is, adoratie, word ik opgetild, vastgehouden en geprezen.
Hier in real life houdt Bo me met beide benen op de grond.
De laatste tijd wil ik los zijn, vrij, bevrijd van het moederschap.
Ik deal er mee, maar smacht naar alleen vrouw zijn, vrij van dagelijkse verplichtingen.
Laat me man zijn, af en toe een weekendje zorgen, gaan voor mijn ontwikkeling, zaken straight, rond en duidelijk nemen zoals ze zijn.
Als vrouw weet ik het pad van leven-dood-leven, hoe dat raakt in ieders leven.
Ik wil onwetend zijn, dom, oppervlakkig.
Geef me mijn wilde paard en ik jaag, ik krijg.
Zo gevoelig zijn, zo onbeduidend machtig onderdeel zijn van het Geheel doet pijn.
Ik wil het allemaal niet voelen.
Zo puur voelen elke dag lijkt bijna niet te doen, mijn hart afsluiten is geen mogelijkheid meer, mijn innerlijk weten weet teveel.
Mijn tranen verzachten de diepe pijn.
Ik deal er mee.
22 okt 2009, 12:59
Geen opmerkingen:
Een reactie posten