Hoe oud ben ik; acht jaar,
hooguit tien en ik zit met mijn oorspronkelijke familie aan de eettafel.
Ik kijk om me heen en mijn hart is zwaar, ik realiseer me dat ik met niemand verbonden ben, behalve met mijn dode papa.
Hij is al heel lang dood, maar we doen allemaal net of het niet gebeurd is; dat is de roze wolk die boven de tafel hangt.
Het is een illusie, ik kan alles voelen, hij is er wel, altijd in gevoel, in mij,
in mij gereflecteerd, in mijn broer en zusje, in de woede en eenzaamheid van mama,
in het onveilig zijn zonder zekerheid en bescherming.
Ik zit stil en maak me onzichtbaar, weg uit mijn lichaam, daar kan ik misschien veilig zijn.
Dan maak ik iedereen weer aan het lachen, in de hoopvolle verwachting verbonden te zijn.
De roze wolk blijft, alleen is hij zwart geworden.
Ik huil van binnen.
hooguit tien en ik zit met mijn oorspronkelijke familie aan de eettafel.
Ik kijk om me heen en mijn hart is zwaar, ik realiseer me dat ik met niemand verbonden ben, behalve met mijn dode papa.
Hij is al heel lang dood, maar we doen allemaal net of het niet gebeurd is; dat is de roze wolk die boven de tafel hangt.
Het is een illusie, ik kan alles voelen, hij is er wel, altijd in gevoel, in mij,
in mij gereflecteerd, in mijn broer en zusje, in de woede en eenzaamheid van mama,
in het onveilig zijn zonder zekerheid en bescherming.
Ik zit stil en maak me onzichtbaar, weg uit mijn lichaam, daar kan ik misschien veilig zijn.
Dan maak ik iedereen weer aan het lachen, in de hoopvolle verwachting verbonden te zijn.
De roze wolk blijft, alleen is hij zwart geworden.
Ik huil van binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten