Hoe bereid je je eigenlijk voor op een bevalling?
Tuurlijk; alle praktische dingen zijn makkelijk; tenminste waar handen en denkwerk aan te pas komen. No problem, gewoon gedaan.
Nu nadert de echte datum van bevallen en mijn blik wordt naar binnen gericht; ik heb innerlijk werk te verrichten. Ik merk dat ik werkelijke stilte nodig heb om mezelf te horen en te voelen.
Ik wil niet overvallen worden door de pijn ook, ik wil er rustig ingaan en me volledig overgeven.
Elke bevalling is weer anders, maar dat is ook elk kind.
Een bevalling is je overgeven aan het mysterie; aan het leven-dood-leven aspect van nieuw leven baren, dat doe je niet alleen. Je wordt niet alleen geholpen door andere liefdevolle krachten, maar er is altijd een punt waar je als vrouw voelt en denkt; dit kan ik niet, dit kan ik niet alleen. En dat is ook zo; je volledig overgeven aan iets dat groter is dan jezelf vraagt om moed en vertrouwen, veiligheid en overgave.
Alleen in het moment kan je de ervaring beschrijven en misschien er vlak na, maar dan is ook alles weg.
Net alsof het ook een geheim moet blijven omdat een wonder nou eenmaal moeilijk te omschrijven valt.
Of waar je in vredesnaam je kracht vandaan moet halen, het kan als een roes zijn op bepaalde momenten, je kan niet anders dan je laten meevoeren.
De pijn kan je overweldigen zodat de overweldigende werkelijkheid in je gezicht slaat; er gaat werkelijk een kind uit je lichaam komen.
Toch geloof ik dat de pijn nodig is als offer om je diep en intens met je kind te verbinden; dat is het offer dat je als vrouw brengt en die je initieert in het moederschap.
Er vloeit bloed, er is pijn, er zijn op dat moment veel krachten aan het werk en het wonder is dan ook onbeschrijfelijk.
Magisch zelfs, als je de atmosfeer om je heen kan voelen als je je baby er net hebt uitgeperst.
En die magie is zo wonderlijk, zo tastbaar als je je kind in de ogen kijkt en diep in zijn ziel; je kent dit kind; herkent het zelfs.
En als ik nu in gedachten vooruit beweeg naar dat moment, weet ik dat ik daar naar verlang; samen met mijn andere kinderen.
Voorbereid voor zover mogelijk, maar vooral verlangend.
Tuurlijk; alle praktische dingen zijn makkelijk; tenminste waar handen en denkwerk aan te pas komen. No problem, gewoon gedaan.
Nu nadert de echte datum van bevallen en mijn blik wordt naar binnen gericht; ik heb innerlijk werk te verrichten. Ik merk dat ik werkelijke stilte nodig heb om mezelf te horen en te voelen.
Ik wil niet overvallen worden door de pijn ook, ik wil er rustig ingaan en me volledig overgeven.
Elke bevalling is weer anders, maar dat is ook elk kind.
Een bevalling is je overgeven aan het mysterie; aan het leven-dood-leven aspect van nieuw leven baren, dat doe je niet alleen. Je wordt niet alleen geholpen door andere liefdevolle krachten, maar er is altijd een punt waar je als vrouw voelt en denkt; dit kan ik niet, dit kan ik niet alleen. En dat is ook zo; je volledig overgeven aan iets dat groter is dan jezelf vraagt om moed en vertrouwen, veiligheid en overgave.
Alleen in het moment kan je de ervaring beschrijven en misschien er vlak na, maar dan is ook alles weg.
Net alsof het ook een geheim moet blijven omdat een wonder nou eenmaal moeilijk te omschrijven valt.
Of waar je in vredesnaam je kracht vandaan moet halen, het kan als een roes zijn op bepaalde momenten, je kan niet anders dan je laten meevoeren.
De pijn kan je overweldigen zodat de overweldigende werkelijkheid in je gezicht slaat; er gaat werkelijk een kind uit je lichaam komen.
Toch geloof ik dat de pijn nodig is als offer om je diep en intens met je kind te verbinden; dat is het offer dat je als vrouw brengt en die je initieert in het moederschap.
Er vloeit bloed, er is pijn, er zijn op dat moment veel krachten aan het werk en het wonder is dan ook onbeschrijfelijk.
Magisch zelfs, als je de atmosfeer om je heen kan voelen als je je baby er net hebt uitgeperst.
En die magie is zo wonderlijk, zo tastbaar als je je kind in de ogen kijkt en diep in zijn ziel; je kent dit kind; herkent het zelfs.
En als ik nu in gedachten vooruit beweeg naar dat moment, weet ik dat ik daar naar verlang; samen met mijn andere kinderen.
Voorbereid voor zover mogelijk, maar vooral verlangend.
15 aug 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten