Zwangerschappen zijn sterke innerlijke ontwikkeling dwingers. Thema's die diep in me verborgen zijn komen ongewild naar boven. Niet langer kan ik in afgrijzen weg kijken, maar droom voortdurend, val in dat donkere gat en worstel om het een plek te geven. Ik word werkelijk gedwongen om dit stuk in het licht te aanschouwen.
In mijn leven loopt een grillige draad wat manlijkheid betreft. Opgegroeid met een dode vader, vastgezet in een dominante-man huwelijk; emotioneel onbegrepen, afgescheiden, alleen en eenzaam.
Mijn pijn zit niet in het beschuldigen van mijn vader of van mijn ex-man. De werkelijke pijn zit in mij. Ik ondersteun mezelf niet, mijn manlijke kant haakt af en laat steken vallen. Ondersteunt me niet zoals het in balans met mijn vrouwelijke kant zou kunnen.
Woorden zijn niet meer zo belangrijk, steeds minder eigenlijk. De intentie van een geliefde telt alleen als hij het ook werkelijk neer kan zetten.
Als een man je verteld in het begin van je relatie dat hij bang is en zich niet kan en wil verbinden, trek dan ook werkelijk je conclusies. Hij spreekt de waarheid, dat zal niet veranderen, hoezeer je ook hoopt, strijdt en eindeloos liefde geeft.
Het doet pijn om me nu te realiseren dat ik niet krachtig en genoeg zelfvertrouwen had om niet meer dan gewoon vriendschap aan te gaan met mijn ex-man. Passend naar vermogen. Ik heb mezelf verloren in de hoop en in de afspiegeling van hem van wat hij zou kunnen zijn.
Niet zoals hij werkelijk is.
Niet zoals ik werkelijk ben en te geven heb.
Dus ik worstel en geef het een plek.
Ik verblijf een tijdje in de donkerte en langzaam wordt het lichter.
Mijn zoon helpt me daarbij, nog steeds met heel veel liefde en hoop.
Het is zoals het is en het is goed.
In mijn leven loopt een grillige draad wat manlijkheid betreft. Opgegroeid met een dode vader, vastgezet in een dominante-man huwelijk; emotioneel onbegrepen, afgescheiden, alleen en eenzaam.
Mijn pijn zit niet in het beschuldigen van mijn vader of van mijn ex-man. De werkelijke pijn zit in mij. Ik ondersteun mezelf niet, mijn manlijke kant haakt af en laat steken vallen. Ondersteunt me niet zoals het in balans met mijn vrouwelijke kant zou kunnen.
Woorden zijn niet meer zo belangrijk, steeds minder eigenlijk. De intentie van een geliefde telt alleen als hij het ook werkelijk neer kan zetten.
Als een man je verteld in het begin van je relatie dat hij bang is en zich niet kan en wil verbinden, trek dan ook werkelijk je conclusies. Hij spreekt de waarheid, dat zal niet veranderen, hoezeer je ook hoopt, strijdt en eindeloos liefde geeft.
Het doet pijn om me nu te realiseren dat ik niet krachtig en genoeg zelfvertrouwen had om niet meer dan gewoon vriendschap aan te gaan met mijn ex-man. Passend naar vermogen. Ik heb mezelf verloren in de hoop en in de afspiegeling van hem van wat hij zou kunnen zijn.
Niet zoals hij werkelijk is.
Niet zoals ik werkelijk ben en te geven heb.
Dus ik worstel en geef het een plek.
Ik verblijf een tijdje in de donkerte en langzaam wordt het lichter.
Mijn zoon helpt me daarbij, nog steeds met heel veel liefde en hoop.
Het is zoals het is en het is goed.
17 jun 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten