Nu ik mijn eigen waarheid leef en mijn hart volg, hoef ik niet langer mezelf voor de gek te houden of mezelf anders voor te doen dan ik ben. Niet langer hoef ik concessies te doen in mijn eigen ontwikkeling op welk vlak dan ook. In veel opzichten is het een enorme bevrijding; geeft het mijn hart heel veel lucht en mijn mind en geest enorm veel space. Is het heerlijk om zo van levenslust over te borrelen en weet ik wat ik allemaal kan en te geven heb.
Maar het is af en toe ook heel eenzaam.
Nu ik mijn hart open houdt komt een afwijzing ook diep binnen, ook al weet ik dat er sommigen zijn die mijn weg niet kunnen begrijpen of volgen of afwijzen.
Het doet pijn, in perspectief ofcourse, maar het doet pijn.
Afwijzingen zonder het uit willen praten, zonder van mens tot mens willen praten is een deur dicht slaan, stuiten op wederom een verhard hart. Het staat de mededogen en de liefde in de weg, ook al weet ik dat de pijn en de afwijzing daar de oorzaak van zijn.
Vandaag wil ik verdwijnen in twee sterke armen die zegt dat ik het goed doe en dat het goed is. Dat ik zacht mag zijn en blijven, maar niet langer onbeschermd. Niet
langer zonder liefdevolle reflectie, maar totaal opgenomen in vriendschap, liefde en vertrouwen.
En die armen zijn er niet, althans niet in de materie of gewoon aanwezig. De plek in mijn hart die alleen aangeraakt wordt door een geliefde is al heel lang leeg. Maar dit is geen sprookje en smachten doe ik sowieso wel.
So the hell with it, ik wil een koning, een prins is boring en gapend vermoeiend, ikzelf ben allang geen prinsesje meer.
Dus kom maar op met dat koninkrijk, ik weet zeker dat er genoeg te beleven valt!
Maar het is af en toe ook heel eenzaam.
Nu ik mijn hart open houdt komt een afwijzing ook diep binnen, ook al weet ik dat er sommigen zijn die mijn weg niet kunnen begrijpen of volgen of afwijzen.
Het doet pijn, in perspectief ofcourse, maar het doet pijn.
Afwijzingen zonder het uit willen praten, zonder van mens tot mens willen praten is een deur dicht slaan, stuiten op wederom een verhard hart. Het staat de mededogen en de liefde in de weg, ook al weet ik dat de pijn en de afwijzing daar de oorzaak van zijn.
Vandaag wil ik verdwijnen in twee sterke armen die zegt dat ik het goed doe en dat het goed is. Dat ik zacht mag zijn en blijven, maar niet langer onbeschermd. Niet
langer zonder liefdevolle reflectie, maar totaal opgenomen in vriendschap, liefde en vertrouwen.
En die armen zijn er niet, althans niet in de materie of gewoon aanwezig. De plek in mijn hart die alleen aangeraakt wordt door een geliefde is al heel lang leeg. Maar dit is geen sprookje en smachten doe ik sowieso wel.
So the hell with it, ik wil een koning, een prins is boring en gapend vermoeiend, ikzelf ben allang geen prinsesje meer.
Dus kom maar op met dat koninkrijk, ik weet zeker dat er genoeg te beleven valt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten